miércoles, 13 de enero de 2010

O meu cochiño da letra grega


Eran sobre as 8.30h. Con tempo. Recta de Agrelo. Tanta curva en Galicia, e tiña que ser nunha recta. , por sorte. Parou o Cerqueiro dalgunha das escolas de Bueu. Un coche, outro, outro e o meu cochiño da letra grega. Ía, coma sempre, escoitando a radio. Era de noite e chovía. A miña faltriqueira mal fechada; un billete de 10€, unha caixa de palletas que deixou o ghaiteiro de Cela nas Navidades, un cedé e algunha trapallada máis baixo a radio. O cambio de marchas gastado. O libro, de copiloto. Cinto de seguridade, por suposto.

No espello retrovisor miro unhas luces. Non frea. Estámpase contra o meu cochiño da letra grega. Tenso os cenmildouscentoscorentaetres músculos do corpo enriba do freo. Aínda así, doulle ao de diante, nin idea de qué coche era, qué cor. O asento deu de si e cando volvo de non impactar contra o volante, de tampouco sentir o airbag, non teño onde apoiar as costas. Os pés están tremendo enriba do freo e do embrague, cando xa non vale a pena. Todos os pilotiños imaxinables están prendidos no cadro, mesmo a marcha atrás, aínda que estaba en primeira. Punto morto. Segue a marcha atrás. Solto os pedais. Cala o meu cochiño da letra grega. Se cadra, por sempre.

Trato de saír. A porta atrancada. O impacto fixo un efecto acordeón. Currión, dicíalle a avoa de Rita. O motor de arranque está flipado. Retirado uns centímetros da súa posición natural. A chave daba cantas voltas quixera. Francino seguía ao seu tema. Baixei a fiestra. Movinme cara á dereita. A outra porta tampouco abría. Mal rollo. Baixei tamén esa fiestra. Pasa un señor maior.

Vaia, o pai de Alejandro. Dá ghusto estar en confiansa. Saúdoo, educadamente. El, co seu paraugas. Achégase outro home. Anda, sóame, pero non lembro de qué. De Bueu, fixo. Ábreme a porta desde fóra. Un detalle. Trata de empurrar o meu cochiño da letra grega á beirarrúa. Ninpadiós. Trato de arrancarlo, Carlos, por Dios. Ninpadios. Mentres eu saio, el axúdalle ao pai de Alejandro, en adiante señor Coche A, a arrimar a furgalla branca matrícula A+algho á beirarrúa. Esa si que se move. Só semellaba haber un defunto esa mañá en Agrelo, e era o meu cochiño da letra grega.

O señor Coche A tiña que facer unha análise no Centro de Saúde. Non mirou nada. Non me estraña. O da óptica, claro, o outro condutor era o da óptica, tiña que levar os nenos á escola. Tiña nenos, menudo susto. Todos ben. O único ensangüichado era o meu cochiño da letra grega. Vanse para volver, tras colocar un triángulo do da óptica, en adiante señor Coche C. Os meus triángulos estaban no meu maleteiro deformado, reducido ao máximo común divisor do número primo que xa era antes. Ou era número curmán? Nin de coña abría, o maleteiro, a baca escuchimizada.

Cristais na estrada e o meu cochiño da letra grega no medio e medio do carril. Hora punta e os coches facendo quendas para pasar. Nin de coña moviamos o meu cochiño da letra grega. Veñen familiares do señor Coche A, volve o señor Coche C e mentres, pelexo cos papeis do seguro para atopar o número da grúa. Pelexo coa puta máquina automáquina que converte nun crebacabezas o pedir unha grúa. Chegará en media hora. Grúas Carmen. Qué gran nome.

O señor C chamou a Policía Municipal, por se se dignaban a dirixir o tráfico mentres ou tal. Pero andaban liados coas entradas nos centros escolares e non tiñan persoal dispoñible. Que mandaban á Garda Civil de Tráfico, que había chegar en media hora ou unha hora. En fin.

A todo isto, chovían cans e ghatos. Algúns rabuñáronme. Fechei as fiestras do meu cochiño da letra grega. A paso de tartaruga. As fiestras, que eu andaba todo fresco. Un familiar do señor A levouno a facer a súa análise. Antes, quedamos para a tarde para cubrir o parte amistoso. Faltaría máis. O único que non terá máis amigos... será o meu cochiño da letra grega.

Azul marino. BP. Do 99. Nas nosas mans desde o 2001. O olliño dereito de miña nai. Tapizado en coiro e escollido por ela. Pequechiño pero resultón, fiable. Muita vida , muito trote levou. Aínda máis lle quedaba.

Chegou Grúas Carmen. Típica cara de esto-va-a-ser-la-junta-de-la-trócola, uséase, que estaba por convidarme a levalo directamente ao desguace. No entanto, mentres se confirman os nosos peores augurios, o meu cochiño da letra grega espera na UCI en Castiñeiras.

Os encantadores familiares do señor Coche A achegáronme a Cangas para coller o barco. Avisei á miña nai das funestas novas sobre o meu cochiño da letra grega. O xemelgo dereito empezaba a tocar a corneta. No traballo, deu todo un concerto. Convertinme un pouco en House, pero con lixeiros problemas para xirar a cabeza.

Volvín ao Morraço ás 15h. Paseo polo taller para a consulta co doutor do meu cochiño da letra grega. Máis malos, mesmo peores, augurios. A ojo-de-buen-cubero... 6.000 euros mínimo por poñelo na estrada de novo. A falta da visita do perito, claro.

Paso polo médico. Típico médico borde-a-la-par-que-incompetente de Bueu que me convida con fermoso acento cubano a ir directo ao Hospital Domínguez porque tal e cal. Aténdeme con desgana e conclúe que son lixeiras contusións cervicais e no xemelgo. Unha cremiña, un neobrufen e pacasa. Parte amistoso resolto amistosamente. Paseo por Mapfre.

Consello do señor Mapfre: Vai buscando coche.



Así foi o triste final do meu cochiño da letra grega.